Ξεκινώντας να μιλήσουμε για την παιδεία, αναπόφευκτα συναντάμε στη νοητική διαδρομή που πρέπει να βαδίσουμε, τις λέξεις παιδί, παιδιά ως το σύνολο, γνώση, ταλέντο.
Η παιδεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αξία της αυτογνωσίας του ανθρώπου, ποιος είναι, γιατί είναι, από πού έρχεται και πού πάει, για ποιον σκοπό και με ποιον στόχο; 

Η παιδεία, ερμηνεύει την ίδια την ύπαρξη του ατόμου, δηλαδή του συνόλου, όπως παιδιά, δε γίνεται λοιπόν να είναι αποσυνδεδεμένη από την ελευθερία η οποία με τη σειρά της δε μπορεί να υπάρξει χωρίς αφθονία και χωρίς την ατέρμονη και αδιάσπαστη συνέχεια της ροής (αθανασία, αρχή χωρίς τέλος). Εφόσον γνωρίζει κανείς ότι υπάρχει συνέχεια μέσα από αυτόν ή μετά από αυτόν, και αφού έχει διασφαλίσει την αφθονία της κοινωνίας όπου εντάσσεται, τότε μπορεί να σταθεί δίκαια και ελεύθερα και τότε η γνώση μπορεί να απλωθεί μέσω της παιδείας στο σύνολο της κοινωνίας αυτής, όπου μιλώντας για σύνολο θα σταθούμε στο σύνολο παιδιά κι εκεί θα μείνουμε γιατί από εκεί ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα σχετικά με την παιδεία.

Στο εδώ και στο τώρα που εμείς κάνουμε πώς ζούμε, αληθινή παιδεία δε μπορεί να υπάρχει, καθώς βιώνουμε συνεχόμενα το άδικο, την τεχνητή έλλειψη αφθονίας, τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε ανελεύθερο περιβάλλον και αν μιλήσουμε για συνέχεια, σίγουρα έχουμε χαθεί μέσα στην Ασυνέχεια των πολλαπλών δήθεν ερμηνειών και της αμφισβήτησης της μίας και μοναδικής αλήθειας κι εκεί θα μείνω. 

Δεν υπάρχουν σταθεροί αντικειμενικοί νόμοι που διέπουν τη φύση, και την κοινωνία, δηλαδή η προσέγγιση της γνώσης είναι ζήτημα προσωπικό!!! Αυτό στο χώρο ας πούμε του σχολείου σημαίνει ότι ο μαθητής, το παιδί, μπορεί να θεωρεί αυθεντική γνώση την υποκειμενική άποψη.

Η ώθηση στην άποψη ότι η αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει, δεν είναι καθόλου τυχαία, κάτι το οποίο σε οδηγεί στην απομόνωση, απομάκρυνση από το σύνολο σου και εν τέλει σε αποκόβει από τη σύνδεση με τους άλλους και το περιβάλλον σου. Αυτό διότι το κοινό με το όλο περιβάλλον σου, η ίδια η αλήθεια που υπάρχει γιατί αυτή είναι, τίθεται υπό αμφισβήτηση. 

Είναι άραγε επίτηδες τόσο μπλεγμένα τα πράγματα στο εκπαιδευτικό μας  σύστημα; Σαφώς η παιδεία είναι πολλά περισσότερα από το σχολείο, όμως επειδή είναι έτσι ακριβώς, απομονωμένο, απομακρυσμένο από το σύνολο και σε αποκόβει από τη σύνδεσή σου με το όλο περιβάλλον σου, το ίδιο το σχολείο που τα παιδιά μας φοιτούν από 4 χρονών υποχρεωτικά δεν σου δίνει άνθρωπε παιδεία. Το εργαλείο σου για να αναγνωρίσεις και να αναπτυχθεί το ταλέντο σου! Με το ταλέντο σου άνθρωπε γίνεσαι δημιουργικός και η δημιουργία σου βοηθά και αλληλοεπιδρά με το συνολικό σου περιβάλλον. Το σχολείο όμως αποξενώνει τους μαθητές, τα παιδιά, από τον ίδιο τους τον εαυτό πρώτα πρώτα. Γίνονται προσπάθειες και σεμινάρια επί σεμιναρίων, επιμορφωτικά... Το αποτέλεσμα; Ψάχνουμε ακόμη να βρούμε πού είναι το νοήμον δημιουργικό παιχνίδι που θα ενεργοποιήσει το παιδί και θα το βάλει στον κόσμο της γνώσης.

Εντωμεταξύ, πέραν από τις υπουργικές εντολές και τη στείρα αξιολόγηση που δεν είναι καν αμφίδρομη, δηλαδή είναι έλεγχος, όλο το υπόλοιπο επαφίεται, το πώς θα περνάει το παιδί την ημέρα του στο σχολείο, στον δάσκαλο!!! Του οποίου ούτε καν του αρέσουν έτσι όπως είναι γραμμένα τα βιβλία αλλά τον ελέγχουν να τα λέει έτσι χωρίς πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Ενώ από την άλλη, αξιολογείται καθόλου αξιοκρατικά θα έλεγα, αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει πρωτόκολλο συνεργασίας με ένα παιδί, έναν μαθητή του, και συγχρόνως ο μαθητής έχει ήδη απαξιώσει τον δάσκαλο γιατί η γνώση μπορεί να κατακτηθεί κυρίως από τον ίδιο και δεν είναι καθόλου σταθερή αλλά συνεχώς μεταβαλλόμενη. 

Έτσι, κάπως χαοτικά μεγαλώνουν οι νέες γενιές. Ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε τα εφόδια για σχολεία όπου πραγματικά δομούν το άτομο, τα παιδιά με παιδεία και το εφοδιάζουν για το κοινό μας μέλλον ως το ανθρώπινο σύνολο που είμαστε και ως προς το όλον στο οποίο εντασσόμαστε, τελικά όχι μόνο δεν εισερχόμαστε στην αυτογνωσία μας αλλά αποφοιτούμε από την υποχρεωτική εκπαίδευση τελείως αλλοπρόσαλλοι  πιο μπερδεμένοι από ότι μπήκαμε και χωρίς την ικανότητα της επικοινωνίας ως συλλογικά όντα που είμαστε . Δηλαδή ούτε την ικανότητα της κοινωνικοποίησης καλά καλά δεν αναπτύσσουμε στον χώρο του σχολείου, για τι άλλο να πούμε; Για ιστορία; Για μαθηματικά; Γεωγραφία; Γλώσσα; Μουσική; Αστρονομία; Θέατρο; Αθλήματα σώματος και αθλήματα νου;  Πώς θα ανιχνεύσει το παιδί αυτό που θέλει πολύ; Πώς θα κατακτήσει αυτό; Το ταλέντο του !!!

Σήμερα γίνονται όλα για την διαφορετικότητα, στην πραγματικότητα όμως την καταπιέζουν καθώς μέσα από το ταλέντο μας συνδεόμαστε και διαφοροποιούμαστε ταυτόχρονα. Και τα ταλέντα του καθενός μας δεν είναι εύκολο να αναγνωριστούν επειδή πολύ απλά δεν κάνουμε εξάσκηση, δεν υπάρχει αληθινή απόλυτη συνάντηση με τις ικανότητες που διαθέτουμε γιατί δεν έχουμε καμία γνώση για τα βασικά, πού ζούμε και βιώνουμε; Πώς συμπεριφέρεται ένας άνθρωπος; Ποιο είναι το περιβάλλον του όλο οτιδήποτε τον περιβάλλει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.

Έχουμε λοιπόν, κτιριακές δομές ως επί το πλείστο σε άσχημη κατάσταση, κατασκευαστικά, αισθητικά, σε συνάρτηση με το περιβάλλον. Δάσκαλος και μαθητής,  κυρίως από το Δημοτικό κι έπειτα, αλλά και πριν στον παιδικό, έχουν ρήξη επειδή ακριβώς το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η επικοινωνία τους δεν έχει προσδιορίσει απόλυτα τις αξίες που πρέπει να διέπουν τη μεταξύ τους σχέση. Το εν λόγω πλαίσιο υστερεί και γνωσιακά, καθώς ασύνδετες πληροφορίες βομβαρδίζουν το μυαλό με αποσπασματικό τρόπο οπότε προκαλούν σύγχυση ακόμη και στον ίδιο τον δάσκαλο. Αφού έχουμε πατώσει όσον αφορά κτιριακό και γνωσιακό πάμε στον στόχο τρόπο του κάθε μαθήματος. Θέλω να αναρωτηθούμε, πραγματικά το θέλω... Τι έχουμε μάθει όλοι μας ως τώρα. Μια μία τις απορίες που θυμόμαστε από τότε που ήμασταν μικροί, που και κατά κάποιον τρόπο όλοι είμαστε μικροί αλλά και τεράστιοι ως προς το τι μπορούμε να κάνουμε όταν γνωρίζουμε και αν θέλουμε. Ο τρόπος και ο στόχος της διδασκαλίας . Ο άνθρωπος συμμετέχει σε κάτι από την ώρα της γέννησης  του . Ο τρόπος και ο στόχος είναι η εστίαση σε αυτό που κάνεις, το οργανόγραμμα σου, η οριοθέτηση σου . 

Το πώς σχετίζονται μεταξύ τους οι μαθητές, το πώς αλληλοεπιδρούν και αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή τους δε λυπάμαι καθόλου να πω ότι δε διέπεται από αξίες, δεν υπάρχει αναγνώριση των νόμων της φύσης ως αντικειμενική αλήθεια, δεν βοηθάει το παιδί να σταθεί στα πόδια του ο τρόπος. Αλλά ούτε και ο στόχος. Τελικά, πρέπει να συναποφασίσουμε ότι θέλουμε παιδεία, να παιδεύει το παιδί μέσα από βιωματικό παιχνίδι ανακάλυψης, αναγνώρισης ικανοτήτων, να δημιουργήσει. Αυτό ως προς το πλαίσιο του τρόπου όπου δε μπορεί να καλυφθεί στις αυλές των κτιρίων των σχολείων, μόνο ίσως σε ελάχιστα και πάλι με επιφύλαξη. Κι από την άλλη το υλικό που σου δίνεται να μελετήσεις σε κάνει από δημιούργημα αντικείμενο από τη στιγμή που σου στερεί το να γνωρίζεις ότι είναι η αλήθεια μια και απόλυτη και σταθερή όπως και το δίκαιο. Δεν είναι όλα τόσο σχετικά όσο ο εκπαιδευόμενος εκπαιδεύτηκε να πιστεύει. Ο στόχος, ο τρόπος, η αισθητική και ο εξοπλισμός, όλα τα εργαλεία , όλα θα έπρεπε να σε οδηγούν στη μία και μοναδική αλήθεια που περιβάλλει τα πάντα γύρω σου παιδί. Ο διαχωρισμός είναι το αίτιο και το αιτιατό είναι αυτό που ονομάσαμε bullying. Το συλλογικό έργο είναι το αιτιατό του να συμμετέχεις στο σύνολό σου. 
Το παιδί θα μάθει να δημιουργεί με παιδεία και με τα παιδιά που είναι το σύνολό του! 
Έτσι μόνο θα δημιουργήσει...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Tηλ. : 6989 85 09 01


Ακολουθήστε μας στα social Media